Ocean

14/11
Rano zegnamy sie ze Srogim, Danielem i Tobiasem, uzupelniamy zapasy wody, krecimy kataryne i see ya Vanuatu. Znow we trojke. To jest bardzo dobra ekipa. Lukasz rewelacyjny kapitan, Henrik utalentowany kucharz. Do tego to naprawde super kolesie. Hmm, to jest duzy sukces, przez 8 miesiecy, ktore spedzilem na Nektonie, nie bylo miedzy nami zadnej wiekszej klotni.
Duza zagwostka bylo, ktoredy plynac do tego naszego Brisbane, na N, czy na S od Nowej Kaledonii. Droga na polnoc oznacza cisniecie sie przez Morze Koralowe, ktore jak sama nazwa wskazuje usiane jest podwodnymi niespodziankami, na ktorych latwo jest sobie przedziurawic lodke. Z kolei trasa od poludnia to troche mniej raf, ale droga dluzsza i 300 mil jazdy na poludnie, a wg prognozy wiatry maja byc z SE, wiec nieciekawie. W koncu staje na tej pierwszej opcji.

16/11
Poki co dobre wiatry, lecimy polowka 6 wezlow. Zimno jak w Kanadzie. Ida w ruch juz dawno gdzies gleboko zagrzebane spiwory i sztormiaki. Wieczorem trzeba skrecic na poludnie, zeby ominac kilka raf. Zaczyna sie 24h jazdy na silniku pod wiatr. Wiatr na szczescie zdechl, tylko 10 wezlow. Do tego nie ma fali, wiec ledwo co odczuwamy, ze plyniemy, talerze nie zjezdzaja ze stolu;p

18/11
Wiatr zdechl na dobre, tluczemy sie powolutku jakies 3 wezly. Po poludniu cos wielkiego skacze w wodzie za Nektonem. Ooo, to na naszej zylce. Walczymy i po chwili mamy na poladzie najwieksza rybe, jaka zlapalismy na Pacyfiku. 150cm mahi mahi, wazy z dobre 40kg.

19/11
Dzis jedlismy mahi mahi smazona, mahi mahi duszona w sosie pomidorowo-musztardowym i zupe z mahi mahi. Reszte zamarynowalismy i wrzucilismy do sloikow.

21/11
Nie da nam ten Pacyfik tak go opuscic w spokoju. Ostatnio prawie nie mielismy wiatru, dzis w nocy z kolei przywialo 30 wezlow. Wschod slonca. Lodka konkretnie ostrzy, Lukasz wstaje i zrzucamy grota. Po kilku godzinach szkwaly do 40 wezlow, jedziemy na malym foczku, postawionym na baby sztagu, podwojnie zrefowanym grocie i bezanie. Potem bezan tez idzie w dol.

22/11
5:45 pobudka. Znowu moja wachta? Przeciez poprzednia ledwo co sie skonczyla. Jak zwykle. Henrik siedzi tam juz 3 godziny, wiec szybko wstaje. Fale wlewaja sie na poklad. Gdybym nie ten rejs, pewnie siedzialbym teraz w tramwaju. Tak, tym tramwaju w Gdansku, gdzie nikt z nikim nie rozmawia. Czasami tylko spojrzy na ciebie jakis dres ze wzrokiem jakby chcial ci przypieprzyc. Potem pewnie zobaczylbym jak motorniczy zamyka jakiejs dziewczynie drzwi przed nosem i odjezdza. Po pol godzinie wyklad, wykladowca znowu zalozyl mikrofon na plecy i gada do tablicy. Naokolo mnie mlodzi ludzie, ktorzy wstali rano tylko po to, zeby porozwiazywac krzyzowki i wpisac sie na jakas glupia liste. Ktos opowiada o tym, co robil gdy sie upil w ostatni weekend i jak to sie nie nauczyl do kola z wytrzymalosci materialow. Potem przeczytalbym w 'metrze' o tym, ze jakis pajac z Wiejskiej w Warszawie obrazil jakiegos innego pajaca, a ten drugi pajac mowi, ze 'ten pierwszy wzial wieksza lapowke ode mnie'. I tak sobie mysle, jak dobrze jest byc tutaj na tym Nektonie i pic kawe, ktora juz przez bryzgi nabrala lekko slowanego smaku.
Jutro rano pewnie juz bedziemy w Brisbane. Pierwsza rzecz to pizza z podwojnym serem (sera nie jedlismy od kilku miesiecy) i lodowato zimny Forsters.

Za nami 8700 mil, przed nami juz tylko 110....

Karol

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Fiji to Vanuatu

Fiji -> Vanuatu

As usual a lot of adventures have taken place since you last heard from us, Starting in Fiji, in Vuda point, a marina in the middle of nowhere with a daily burning hot desert sun and nightly mosquitos (maybe malarial) with no mercy. To this lovely place a few guests arrived to the boat Srogi, Daniel, Gosha and Pablo. They were going with Lukasz to Yasawa group, islands west of Viti Levu. Karol, Tobias and me (yes this is Henrik writing blog today, hello) were going traveling on our own on Viti Levu. Me and Karol head out together going south to Nadi, spend some days on the countryside with an Indian family we happened to meet. We head south to Kulukulu village south of Sigatoka and spend the night there planning to camp among the sand dunes but the weather got rough and we were invited to stay for free at an homestay.
Karol was leaving the next morning but I stayed to surf(Fiji's only beach break). Planning to stay for just a few days, but the small amount of money I brought is one day missing and I end up staying over a week working in the garden for food and shelter.

Returning to Vuda point to meet the boat a week later I'm happy to be back and hear about how the others spent their 10 days. Lukasz, and the guests had good times in the Yasawas and Mamanuca island groups. Karol and Tobias spent a nice time hitching around separately, staying in villages with people around Suva and the interior, but those stories are for them to tell and not me. We head for Lautoka to check out and say goodbye to Gosha and Pablo who were flying back to Canada. After a few sips of Bounty rum(Locally brewed, very very dangerous) Me, Karol and Pablo head out in the evening to see what a friday night in Lautoka(la vida loca) has to offer. We visit a few more or less fancy places until we decide it's time to go home, all was good and fun except it seemed like Pablo's hat had gone mysteriously missing.

Bye bye in the morning and we head out to open ocean where the waves were more uncomfortable than usual. Nekton is rocking back and forth for
3.5 days until we finally, 27th of october, arrive to Vanuatu, a beautiful island called Tanna (flaming lava and spitting kava).

We spend a couple of days in Port Resolution (named after captain Cooks ship which anchored there back in the days). It's a nice place, yes quite
amazing and people are friendly, we were given a lot of gifts, fruits and vegetables (plenty of cassava, a root cooked somewhat like a potato and tastes yummy)
One day we head for the Volcano, it's a bumpy 1.5 hour drive on the back of a pickup, the parking lot is just some 100 m from the top and stairs leading up to the smoking crater. There we stood at the crater watching Mt Yasur burp flaming hot lava up in the air and occasionally giving a thunder that would scare any action hero. Stayed until dusk to get most out of the natural firework and then finding the dark path back to the parking lot. Another 1.5 bumpy ride back on a road that probably has more holes than flat surfaces. One night we get the pleasure to try the local Kava with a village chief, in Vanuatu, especially in Tanna they prepare it a bit differently than Fiji. One or two persons chews the dry roots of the plant (Piper Methysticum) until it's completely mashed, then he spits the mash into a cloth, water is added, the cloth is squeezed carefully, ready to drink! As we were sitting around a hardly burning fire in the darkness listening to the strange throat and spitting sounds that our kava preparers were making we did feel a bit uneasy but when we were served we drank happily, the taste was nice(quite nice at least) and for sure kava in Vanuatu is about 10x stronger than in Fiji. In Fiji we could drink up to 30 cups in one night and only feel slight effects, here 3 were enough to give quite a spin.

Left for an overnight sail to Erromango, next island north. Spent some days there, rainy relaxed days and nights. Some fishing, some snorkeling. Visited a cave with human bones, spooky skulls, descendants from the time when people enjoyed eating human meat once in a while. Next stop was Port villa, the pumping heart of vanuatu (not too pumping thought) plenty of taxfree stores and resorts around the island, a lot of tourists. The market was nice but limited and surprisingly more expensive than the one in Fiji. Just a short stop there and we headed north west. Anchored in a quiet bay close to Port villa and next day managed to get a mooring for free outside a resort, the lines looked like spaghetti of sewing thread but it held for the night. Dressed ironically up with our fanciest clothes and had one beer at the resort together with all honeymooners(740 USD for one night on this resort wtf).

Moved on north to the small island of Nguna, where we went on a steep hike up an extinct volcano with a man named Shem and his kids. Once on the top the SE wind was blowing hard through the high grass and we enjoyed the view of Efate and Epi. The way down were almost steeper and we were all terrified of the wild cow! Shem and his kids prepared for a possible wild-(and certainly)-mad-cow attack with stones and sharp sticks but luckily we only saw tracks of the beast..

It was time to head back for Port villa cause Srogi and Daniel had to catch the plane back to Canada so we sailed back and prepared ourself for a big goodbye party. The following ingredients is a good recipe for a successful goodbyeparty-in-port-vila-soup:

3 Bags of taxfree booze, carefully sealed not to be opened before departure(successfully opened)
6 guys dancing on the boom of Nekton (Safety "danceline" attached)
2 bars(Voodobar, Elektrorock)
1 barefoot Daniel
1 rumour about a streetfight
X amount of Australian and PNG girls
1 lost flipflop

Bring to boil, add a few more beers, stir, ready to serve!

Our Crewmember since Niue, Tobias '2beers' was forced to leave us in Port villa due to visa problems for Australia(1 year holiday visa). When we left him on the dock in Port villa he had already found a cargo boat to sleep in for free and had started dating a market girl who was selling bananas and coconuts, we are sure he will be fine. So on the 14th of November we left Port villa early in the morning with Australia as next stop. We are now 6 days into the trip and have about 400 miles to go. Yesterday we caught a big Mahi mahi, measured 1.5 m. He was fighting, even after a shot with the speargun(to lift him onboard) in the head he was jumping like a furious rabbit overdosed on caffeine, first after 5 hits with the back of the machete his magnificent colors faded to white. And there was silence.
Now we'll have Mahi mahi for breakfast lunch and dinner for 4 days.

At the moment the wind is light.. we're moving about 3 knots.. But the Captain, the clouds, the stars and the weather forecast are promising wind this evening, so it will come for sure. Please, wish us wind without waves.

Sincerly Henrik 'Batman' Gard

/
By the way, the reason I'm writing this instead of Lukasz as usual, is because all the fish we've been eating since caught that Mahi mahi has turned Lukasz half into a fish! Believe it or not but his fingers are at the moment fins and gills are starting to appear. He has some problems typing on the keyboard. The reason I'm still remaining human might be because I'm from Scandinavia were we eat a lot of fish. Hopefully entering Australia will work out fine even with a merman as a captain.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Wrazenia z Vanatu autorstwa Daniela Nogasia

Wody w poblizu glownej wyspy Fidzi - Viti Levu sa dosc spokojne i osloniete od wiekszej fali. Jednak, gdy przeplynelismy miedzy dwoma ostatnimi rafami (jakby przez brame wyjsciowa) nagle znalezlismy sie w otoczeniu silnie rozbujanej fali jak i wiatru wiejacego z predkoscia dochodzaca do 30 wezlow. Nierowna fala belkoczaca przy naszym pelnym kursie powodowala, ze zegluga nie nalezala do najprzyjemniejszych. Wszyscy obowiazkowo przypinali sie do jachtu pasami bezpieczenstwa, aby przypadkowa, wielka fala nie wyplukala ktoregos czlonka zalogi za burte. Jacht jednak utrzymywal sie na wodzie jak wiezgajacy bronko w czasie rodeo.

Wyspa Tanna
Port Resolution to mala zatoka oraz wioska, ktore sa polozone na wschodnim wybrzezu wyspy Tanna z dala od cywilizacji. Struktura zycia spolecznego jest zupenie inna niz ta, do ktorej my przywyklismy w zachodniej cywilizacji. Wszystkie wioski sa samowystarczalne w zywnosc, ktora produkuje sie w obrebie osad. Wystarczy wyjsc z chaty, by siegnac po lewej stronie po papaje, po prawej kisc bananow lub mango. Miedzy chatami szwedaja sie kury, kozy i swinki. Jest bardzo czysto, mieszkancy musza bronic ziemie przed atakami dzungli. Materialy budowlane na chato-szalasy rowniez znajduja sie w zasiegu reki. Lisc z palmy, jakis rodzaj wikliny i sloma na krycie dachu. W sumie bardzo ekologiczne.

Wycieczka na wulkan Mt. Yasur
Jedna z najwiekszych atrakcji wyspy Tanna jest aktywny wulkan. Cala ekipa z Nektona plus 4 osoby z katamarana Sugar Daddy wybraly sie wczesniej wspomnianym Mitsubishhi na wieczorna sesje zdjeciowa i blizsze zapoznanie sie z wnetrzem naszej Ziemi. Najladniejsze widoki sa o zmierzchu i oczywiscie w nocy.
Chyba wszyscy byli zafascynowani potega nieregularnych eksplozji. Czasami wulkan potrafil "beknac" z takimi odglosami, ze ciarki przechodzily po skorze. Dzwieki byly bardzo podobne do startu rakiety w kosmos, tylko znacznie wzmocnione. Lawa rozbryzgiwala sie na tysiace swiecacyh kawalkow setki metrow ponad ziemia. Jestem prawie pewien, ze jesli ten wulkan znajdowalby sie w Kanadzie, ze wzgledu na bezpieczenstwo nigdy nie pozwolono by ogladac eksplozji wulkanu z korony, dopoki nie zbudowanoby specjanych bunkrow ochronnych. Dzieki Bogu jestesmy w wolnym kraju i mozemy brac ryzyko na wlasna reke. Doslowie tak blisko, ze mozna smazyc kielbase, a moze i jajko.

Kava. Tylko dla doroslych. Wieczor i noc. Mowia, ze najlepsza kava mozna sie delektowac na Vanuatu. Przybylismy pozno, wiec dostalismy tylko po porcji kavy z kubka wykonanego z lupiny kokosa. Wow!!! Wszyscy sie zachwycali moca napoju - zupelnia czysta jak single malted whisky. Ale to sa goscinni ludzie i nie zostawili nas o jednym kubku i wyslali po nastepna porcje korzeni do dzungli. W miedzy czasie rozmawialismy o zyciu na wyspie przy malym ognisku. Nowe korzenie zostaly dostarczone i zaczeto przygotowywanie nowych porcji. Dwoch mezczyzn w srednim wieku, po oskrobaniu korzeni z ziemi, bralo je do ust, gryzno je na drobna papke i spluwalo ta miazge na maly lisc. Chyba dosc piekace, bo czesto spluwali spoza krtani glebokim, obrzydliwym 'charknieciem'. Co najlepsze, ze za chwile, po rozcienczeniu z woda i wycisnieciu przez brudna szmate bedziemy sie delektowac tym starannie przygotowanym napojem - duma Vanuatu. Napoj wyglada jak mdly roztwor mydla szarego. Jako gosciom nie wypada nam powiedziec "Dziekujemy, jestesmy troche spoznieni i musimy juz leciec". Jedynie Tubajos, nasz niemiecki kolega nie szanuje lokalnych tradycji wypowiadajac slowa "A mnie kava nie za bardzo smakuje". Na Fidzi jakos mi wszedzie smakowala, bo tam ja chigienicznie rozbijali w naczyniach, nie stosowai techniki zucia, plucia i harkania. My tymczasem dwukrotnie powtarzamy toast. Po kavie, szybko na jacht do naszej apteczki. 60% rum Bounty z Fidzi + dwie butelki wina robia odpowiednia kwarantanne.

Wyspa Erromango, wioska Dylans Bay,
Przed wejsciem do groty, nasz przedownik Joshua, odmawia krotka modlitwe, proszac duchy przodkow o przychylna wizyte. Wchodzac do groty, po prawej i lewej stronie, na wiekszych kamieniach, poukladane sa ludzkie kosci i czaszki. Troszke 'spooky' - atmosfera jak w grobowcu. Padaja nasze pytania: 'Czy to jest rytualne miejsce gdzie kultywowany byl kanibalizm?'. Joshua jednak nie daje jednoznacznej odpowiedzi ale mowi, ze byly czasy kiedy bialy czlowiek byl niezlym przysmakiem. W czasie licznych walk na tej wyspie nie tylko zywili sie swoimi wrogami, ale jedli rowniez zmarlych czlonkow swoich rodzin. Na szczescie mamy to juz za soba przynajmniej o kilkadziesiat lat, takze spokojnie egzaminujemy szczatki.

Odkrylismy przepiekna rafe koralowa niedaleko nas, gdzie team tata Srogi i kapitan Luke probowali ustrzelic rybe. Rafa byla przepiekna, liczne podwodne kaniony, groty i wawozy. Oczywiscie w scenerii kolarow i ryb. Ryby coraz sprytniejsze, bo na tej rafie cala wioska lapie od lat. Rybe zlapalismy w koncu ciagnac przynete na wedce za pontonem.

Jedna technologiczna rewolucja, ktora dotknela tutejsze wioski to telekomunikacja, a konkretnie telefony komorkowe. Dzisiaj, gdy bylismy na rafie, brat Joshuy, zadzwonil z Port Vila informujac, ze bylo tam silne trzesienie ziemi. Momentalnie zebralismy sie w pontonie, bo nikt dokladnie nie wie, czy fala tsunami nie gna w naszym kierunku. Telefony nosza jak ksiazeczki do nabozenstwa, ciagle gotowi do napisania kolejnej wiadomosci. Jedynie nie wiemy jak je laduja, bo nie maja pradu w wiosce (zazwyczaj jeden maly generator) i jak placa za rachunki (nie widac zeby mieli jakiekolwiek dochody).

Slyszelismy historie o eksploatacji wioski, gdzie biali ludzie w XIXw. przyplywali na Erromango porywac tubylcow do niewolniczej pracy na farmach Australii. Chief wioski zarzadzil, ze kazdy bialy zblizajacy sie do osady, powinien byc poraktowany 'tradycyjnie'. Zdarzylo sie, ze Bogu ducha winien misjonarz o nazwisku Williams, zostal przydzielony do rozrzeszenia wiary w imie milosci blizniego, nie zblizyl sie za bardzo, bo wziety za wroga zostal zlapany, pocwiartowany na ogromnym kamieniu, upieczony i schrupany ze smakiem. Wioska zamierza zmienic nazwe z Dylans Bay na Williams Bay, ku czci meczenskiej smierci misjonarza.

Wyspa Efate
Po krotkim postoju w Port Vila, stolicy Vanuatu zaczelismy sie przesuwac wzdluz zachodnigo wybrzeza Efate. Tym razem skorzystalismy z informacji ktore otrzymalismy od zaprzyjaznionej zalogi polskiego jachtu - Mantry Ani. Polecili nam odwiedzic dwie rafy w polnocnej czesci wyspy. Pierwsze miejsce piekne. Jest tu mala wyspa z rafa, wokol ktorej zostal utworzony marine park, to znaczy miejsce gdzie ochrona przyrody ma specjalne prawa. Mielismy swietna okazje do dodania kilku nowych ladnych zdjec do kolekcji podwodnych fotografii. Zabawilismy tam dosc dlugo, beztrosko plywajac wsrod koralow, z mysla, ze nastepne kotwicowisko jest niedaleko. Jak to w zyciu bywa nastepne kotwicowisko, ktore znalezlismy na mapie nie odpowiadalo realiom... pelne zywego koralu. Przy zblizajacej sie nocy zaczelismy co raz bardziej nerwowo wypatrywac miejsca miedzy koralami, gdzie bylyby lachy piachu lub kamieni tzw. 'martwe miejsca'. Nawet byla propozycja zeby stanac na noc w dryfie. W sumie poszukiwanie kotwicowiska skonczylo sie happy endem, doslownie. Natknelismy sie na bojke przed resortem, takim z wielkim barem i parasolami na brzegu. Rzut oka poprzez lornetke; wszystko wyglada luksusowo, ale jakos atmosfera w barze sztywna. Podkrecamy nasza muzyke dosc glosno, otwieramy nasz wolno clowy alkohol i przez godzine szykujemy sie dosc ostro do zejscia na lad, wprowadzajac sie w dobry nastroj. Happy hour. Nastepne dwie godziny spedzamy na ogromnych pluszowych sofach przy jednym piwie w resorcie. Juz wiemy co jest powodem sztywnej atmosfery w resorcie-za wysokie ceny alkoholu.

Wyspa Nguna
Wioska. Ten rodzaj, w ktorej nie ma elektrycznosci, a ludzie ciage zyja w malym odizolowaniu. Mimo bliskosci glownej wyspy Efate wizyty ich sa bardzo rzadkie ze wzgledu na koszty transportu. Znajduje sie tutaj wygasly krater wulkanu. Shem, chief wioski, oferuje nam swoje uslugi do oprowadzenia nas po wzgorzu. Sam krater nie byl imponujacy i nie zrobil na nas wrazenia, tym bardziej, ze jeszcze mamy w pamieci zywy wulkan Mt. Yasur na wyspie Tanna. Za to sama wycieczka byla super, przedzieranie sie przez gesta tropikalna roslinnosc, przesliczne widoki z gory. Wieczorem jestesmy zaproszeni do rodziny Shema na kolacje. Zberamy na jachcie ostatnie rzeczy, ktore moga sie im przydac - jedzenie oraz troche ubran i idziemy z naszymi darami na kolacje. W domu, na podlodze jest zaslany duzy obrus przyozdobiony swiezymi kwiatami i liscmi. Dynia, jam, slodkie ziemniaki, mango i male rybki to to, czym zostalismy poczestowani. Oni rowniez sa bardzo zadowoleni z prezentow.

W poszukiwaniu ryb
Rano wybralismy sie za cypel wyspy wyposazeni w kusze na ryby. Poplynam z nami Shem. Jego sprzet do snorkowania odpowiada wiekszosci standartow w tych wioskach. Jedna pletna inna od drugiej a na dodatek w jednej rozwalona czesc, ktora trzyma noge - zeby nie spadla wiaze ja duga skarpetka. Rurka zbudowana ze starej rurki pcv i dwoch ksztatek. A okulary, to chyba takie widzialem na filmie z drugiej wojny swiatowej. My mamy tez dwoch swietnych nurkow z topline sprzetem - Lukasz i Srogi. Ale oni poluja tylko na wielkie ryby, ktore by wyzywily ciagle glodna zaloge Nektona. Shem zbiera wszystko co sie rusza, od malego karasia w gore. Jego zdobycz to 6 malych rybek. A my jak zwykle bylismy blisko. Na obiad byl makaron z puszka fasolki - bez ryby.

Port Vila
Odprawa celna jachtu. Zaczynaja sie male komplikacje z Tobiasem. Ambasada Australii odmawia wydania mu jego rocznej wizy turystycznej. Pomimo jego piatkowej wizyty w ambasadzie, sprawy nie posuwaja sie do przodu. Tobias zostaje wymeldowany z zalogi Nektona, gdyz nie ma szans na szybkie rozwiazanie jego problemow wizowych. Zaloga jachtu powraca do wspanialej trojki - Lukasz, Henrik i Karol. Ostatni odcinek to rzelot do Australii. Trzeba uwaznie spogladac na pogode, bo jestesmy juz na poczatku sezonu tworzenia sie huraganow.

W piatek wieczorem pora na atak na sklep wolnoclowy. Normalnie butelka zwyklego rumu koszuje 50 dolarow, za to w strefie wolnoclowej 12. Uzbrojeni po zeby w alkohol w zaplombowanych workach wracamy na jacht. Legalnie nie mozemy otworzyc do poki nie opuscimy portu, ale kto by tam czekal. Party time. Po dwoch godzinach intensywnego polewania, nasza miedzynarodowa szostka zaczyna spiewac stary przeboj 'Jolka Jolka'. Zaczyna nucic niemiec Tobias i szwed Henrik. Nagle pojawiaja sie okrzyki 'Voodu bar, Voodu bar' Kazdy z buteka piwa w rece i w kieszeniach laduje sie do dingdy. W sumie myslalem ze ten voodu bar jest przyegly do mariny i przezornie nie wzialem butow. Na bosaka przez cale miasto do baru to cos zupelnie nie w moim stylu. Poruszajaca sie grupa o nie za bardzo skoordynowanych ruchach sprawiala, ze kierowcy omijali nas drugim pasem. Z reszta machamy szeroko rekawymi wypelnionymi butekami z piwem. Wchodzimy do srodka - szal niebieskich cial. Wnetrze oblepione telewizorami, teledyski muzyczne, tance, swawole. Okazuje sie, ze oprocz piwa w kieszeni nikt nie wzial pieniedzy. Po 20 minutach wypadamy z baru, a za nami bramkarz: 'Chlopaki, wracajcie, ten wysoki blondyn czeka na was z piwem'. Laserowe i pulsujace swiatla podswietaja dziko tanczacy tlum. Juz nie moge tego zniesc, ale musze jeszcze czekac, bo wszyscy sa w transie dobrej zabawy. Wychodze na balkon, troche rozrywam sie patrzac na bojke miedzy brakarzami, a rozrabiajaca grupa. Nie wiem komu kibicowac, bo wiekszosc komus kibicuje. Ja za bramkaami, bo chcemy wyjsc spokojnie z baru. Policja? Jaka policja! Tobias zasypia na srodku, na wysokim taborecie. Cialo jego spada to w jedna, to w druga strone. Ratuje go i przenosze na szeroka sofe. Niestety, jak sie pozniej dowiedzialem w towarzystwo gejow. 2 w nocy, pora wracac. Henrik nie moze sie odlaczyc od dziewczyny z Papui Nowej Gwinei. Karol, gdzies w rogu przylepiony do pieknej australijki z Adeaidy. Z Karolem idziemy na warunek. Jezeli dziewczyna wezmie go ze soba do resortu mozemy go zostawic. Ona chwile sie namysla i mowi, ze chcialaby, ale nie moze. W zamian daje mu numer telefonu i email. Niestety nie jestesmy w stanie zaproponowac Henrikowi zadnego dealu. W sposob niekulturalny odrywam go od partnerki. Idac spowrotem powtarza: 'Daniel, to nie fair, to nie fair'. Nie mozemy go zostawic samego, bo jego stan poczytu rzeczywistosci jest badzo kiepski, ale idzie o wlasnych silach. W nocy w miescie rzadza karaluchy wielkosci kotow i szczury wielkosci psow. W sobote rano przegladamy tasmy video, ktore nakrecilismy. Pekamy ze smiechu, ze to my.

Daniel

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Fidzi

Fidzi. Hmm. Nno Fidzi na pierwszy rzut oka wydalo sie ogromne, najwiekszy kawal ladu na Pacyfiku.

Po raz pierwszy rzucamy kotwice w Savusavu a wyspie Venua Levu. Tuz po wyjsciu na lad i zalatwieniu tych wszystkich jachtowo - celnych formalnosci, poznajemy lokalny klub wioslarski. Idziemy z nimi na trening, wioslujemy w szescioosobowych pirogach - popularnych na calym Pacyfiku canoe z bocznym plywakiem.
Po treningu - kava - lekko narkotyczny, tradycyjny napoj fidzianski, robiony z wymieszanej w wodzie esencji korzenia rosliny kava. Picie kavy otoczone jest calym zestawem zwyczajow. Pije sie ja siedzac po turecku na podlodze. Przed rozpoczeciem ceremonii, wymawiane sa po fidziansku odpowiednie, magiczne formuly. Napoj przygotowuje sie w wielkiej, zazwyczaj rzezbionej, drewnianej misie. Jedna osoba wklada porozbijane kawalki korzenia do cienkiej, plociennej szmaty i nastepnie miesza je i wyciska w misce wypelnionej woda. Pierwsza, wykonana z lupiny kokosa miseczka wypelniona kava, wedruje do najwazniejszego goscia, w tym wypadku Lukasza. Nastepnie miska kolejno wedruje do pozostalych osob. Cala porcje nalezy wypic duszkiem. Przed wypiciem nalezy powiedzec 'Bula', co oznacza zarowno "na zdrowie", jak i "czesc". Piciu kavy towarzyszy skomplikowany system klaskania, ktorego do konca nie rozumiemy, ale mamy wrazenie, ze kazdy klaszcze ile razy chce i kiedy chce. Od wielu spotkanych zeglarzy slyszelismy, ze kava miala smakowac jak bloto wymieszane z woda po myciu naczyn oraz ze po kilku kubkach ciezko jest trafic na jacht. W rzeczywistosci smak nie byl taki calkiem zly. A efekty, heh, od razu czuc lekkie znieczulenie na ustach i jezyku, potem przychodzi delikatne uczucie zrelaksowania. Za kazdym razem, gdy widac bylo dno w glownym naczyciu, ktos przynosil kolejne wiadro juz rozrobionej kavy. W efekcie wypilisy po jakies 30 misek na glowe i nie mialo to wiekszego wplywu na nasza percepcje. Ponoc najlepszym sposobem na kavowego kaca jest wypicie piwa, co szybko na wszelki wypadek zrobilismy.

Innego dnia, zostajemy zaproszeni na piknik na malutka wysepke po drugiej stronie zatoki Savusavu. Wszystko, co nasi lokalni przyjaciele zabrali ze soba to maczeta, sol, woda no i obowiazkowa kava. My wzielismy puszkowana rybe. Wszystko, co potrzebne znalezlismy dziko rosnace na wyspie. Kokosy, w kilku etapach rozwoju, wiec bylo i mleko kokosowe i kopra, z ktorej robi sie przepyszny krem kokosowy. Papaje. Papryczki chili. Liscie bananowca i rosliny bele. Roro, czyli liscie taro nazywanego tutaj dalo. Owoce chlebowca. Maniok, nazywany tutaj kasava. Zrobilismy wielkie ognisko, do ktorego wrzucilismy kilka sporych kamieni. Gdy kamienie byly rozgrzane, nasi gospodarze oddzieli je od drewna, przykryli kawalkiem rozbitego drzewa i kilkoma liscmi bananowca. Na to polozyli owoce chlebowca, korzenie kasavy i male porcje ryby, zawinietej w kilka roznych lisci, wsadzonych do kokosowych lupin i polanych kremem kokosowym. Na to znowu liscie bananowca i duza porcja ziemi. Po godzinie przepyszna uczta gotowa. Niesamowite jak malo tutaj potrzeba. Gdy Henrik skrecil sobie noge, szybko znaleziono liscie drzewa vau, z ktorego zrobiono mu opatrunek. Po dwoch dniach opuchlizna zeszla.

Niestety, tak jak w kazdym innym miejscu czas nas goni, wiec po niecalym tygodniu zegnamy sie z ludzmi, ktorzy przez kilka dni byli nasza rodzina i plyniemy na Viti Levu - glowna wyspe Fidzi, zeby sie przygotowac na przyjazd Srogiego oraz Daniela wraz z zona Gosia i Kolega Pablo.
Po kilku miesiacach spedzonych na jachcie ma sie wielka ochote zrobic cos innego, wiec wszyscy trzej - ja, Henrik i Tobias korzystamy z okazji, ze ma sie ktos zajac lodka, bierzemy plecaki, namioty i zostajemy na gownej wyspie, gdy Lukasz razem z nowa zaloga plyna na sasiednie wyspy - grupy Mamanuca i Yasawa.

Ja i Henrik jedziemy do Nadi, by spotkac sie z kilkoma ludzmi, poznanymi wczesniej w Savusavu. Czekajac na nich spedzamy troche czasu z facetem sprzedajacym na ulicy sok i roti, takie hinduskie nalesniki. Zero papierow, zakladania wlasnej firmy, sanepidu, podatkow. Wystarczy miec pomysl i mozna latwo zarabiac pieniadze. Proste.

Wieczorem zostajemy zaproszeni przez mlodego Hindusa na noc do swojego rodzinnego domu. Na Fidzi 35% ludnosci jest pochodzenia hinduskiego. Brytyjczycy przywiezli ich tutaj w okresie kolonializmu do pracy na farmach trzciny cukrowej, bo ponoc Fidzijczycy byli zbyt leniwi. W koncu zostajemy u nich na farmie przez 3 dni. Mieszkaja w domu bez elektrycznosci i biezacej wody. Wieczorami przesiaduje sie przy swietle lampy naftowej. Tuz obok kazdego zlewu stoi miska z woda, z ktorej nabiera sie wode i polewa rece, czy co tam sie chce. Widac, ze nawet po tych kilku pokoleniach spedzonych na Fidzi, ci tzn. Indo-Fijijczycy nadal zyja w inny sposob niz pradawni mieszkancy tych wysp. Pyszne, pikantne, hinduskie jedzenie jedza siedzac przy stole i uzywajac swoich palcow zamiast sztuccow. Mowia po hindusku. Matka naszego gospodarza pracuje w domu, pierze ubrania w rzece i wykonuje wszystkie inne czynnosci w zlotej bizuterii. Ojciec narzeka na Fidzyjczykow, ze sa leniwi.

Zegnamy sie z hinduska rodzina, chwile pozniej ja jade dalej naokolo wyspy, w strone stolicy Fidzi - Suva, a Henrik zostaje w Sigatoce, zeby troche posurfowac.

Ogolnie z prawie dwoch tygodni spedzonych na Viti Levu, tyko jedna noc spedzilem w namiocie, wszystkie pozostale ktos zapraszal mnie do siebie do domu. Bardzo czesto, gdy w jednym domu wspominalem o moich planach, ktos polecal mi dom swojego brata czy siostry w okolicy, do ktorej sie wybieralem. Objechalem cala wyspe dookola, spedzilem tez kilka dni w malutkiej, polozonej w gorach, wiosce Nuku. Kazdego dnia fidzianska goscinnosc zaskakiwala mnie coraz bardziej, w zadnym innym miejscu na Pacyfiku, czy w Europie nie spotkalem sie z taka otwartoscia dla obcych, tym bardziej ludzi innej rasy.
W pierwszym miejscu, po pozegnaniu sie z Henrikiem, spedzilem noc w domu wielkosci mojego pokoju w Gdanksu, gdzie mieszkalo lacznie osiem osob. Malzenstwo z dziecmi i trzytygodniowym wnukiem, ktoremu ponoc zrobilem jego pierwsze w zyciu zdjecie. Obiecuje im sie wyslac z Australii. Wieczorem ogladamy teledyski na dvd. Dostaje krolewskie, wielkie lozko z moskitiera, podczas gdy gospodarze spia na podlodze.
W Nuku. W gorach. Wybieram sie tam samochodem, zabierajacym ludzi i cale zaopatrzenie do wiosek w glebi wyspy. Towarzyszy mi Rotu, przewodnik i przyjaciel z poprzedniej wioski. Chief osady Nuku to jego wujek. Pierwsza rzecza jest prezent sevusevu, czyli kava dla chiefa wioski. Przygotowanie i wypicie kavy z gosciem oznacza jego akceptacje w domu gospodarza. W wiosce mieszka ok. 40 osob. Wiele domow ma sciany z bambusa i dachy z lisci palm. Wiele osob jest bardzo niesmialych. Dla wielu dzieci jestem pierwsza biala osoba jaka widza w zyciu. Wiekszosc czasu w osadzie nosze tradycyjne meskie ubranie - sulu - tak jakby spodniczke. Wiekszosc ludzi w wiosce zyje z uprawy kavy. Ostatniego dnia wstajemy o 3:30 rano, aby zdazyc na jedyny samochod udajacy sie do Suva. Razem ze mna ida wszystkie dzieci; co tydzien wstaja tak wczesnie zeby pojechac do innej wioski do szkoly; wracaja w piatek wieczorem. Zamiast latarek uzywamy butelki wypelnionych benzyna z wystajacym, plonacym kawalkiem papieru. Do tego, aby dojsc do glownej drogi trzeba isc jakies 45 minut, przechodzac przez dwie rzeki, a ze ostatnio duzo padalo, rwaca woda dochodzi dzieciakom do pasa; ale ich to nie zraza.
Innego dnia, wybieram sie z lokalnymi chlopakami do parku Colo-i-Suva, gdzie jest sporo sciezek w lesie, jak rowniez kupa wodospadow i jeziorek. Tuz nad najwiekszym z tych jeziorek zawieszona jest lina, na ktorej buja sie jak Tarzan, puszcza i wpada do wody. Przychodzi tam bardzo duzo turystow, ale ja jestem jedynym bialym, ktory trzyma sie z lokalnymi. Do tego, moi znajomi smieja sie z bialej, zupelnie nie opalonej skory odwiedzajacych.
W fidzijskim domu, zazwyczaj siedzi sie na podlodze, na matach plecionych z pandanusa. Posilki rowniez jada sie na podlodze. Ci jednak w odroznieniu od indo-fidzijczykow uzywaja sztuccow. Fidzyjczycy, czasami moze i nie pracuja za duzo, zawsze jednak duzo czasu spedzaja pielegnujac relacje z rodzina z znajomymi. Tak tutaj zawsze bylo, ze zycie nie sprawialo wiekszych trudnosci. Czasami jednak zlapalo sie 5 ryb, innym razem zadnej. I wtedy dobre relacje z rodzina pomagaly.
Gdy siedzi sie na werandzie, za kazdym razem gdy jakakolwiek osoba przechodzi kolo domu, gospodarz zawsze zaprasza ja na obiad, na herbate, czy czasami chocby po to, zeby usiadla i troche odpoczela. Czesto fidzyjczycy narzekaja na swoich hinduskich kolegow, ze sa niegoscinni i samolubni.

Ostatni dzien spedzilem z rybakami w Lautoce, gdzie jednego dnia dostalem siedem zaproszen do kogos do domu na noc.

Pelen niezapomnianych wrazen wracam do domu - na Nektona. Okazuje sie, ze wszyscy mieli fantastyczne przygody.
Kapitan i spolka - duzo nurkowania, rajskich plaz jak i lokalnej tradycji wlaczajac kave i pokazy tancow.
Henrik - wielki postep w nauce surfowania oraz ciekawy czas mieszkajac i pracujac w typowym, lokalnym domu.

Na mnie Fidzi wywaro niesamowite wrazenie i poki co jest to moje ulubione miejsce na tym oceanie.

Przelot do Vanuatu bardzo szybki i wygodny. Srogi i Daniel plyna razem z nami, wiec naprawde malo czasu spedza sie za kolkiem. Niestety widac, ze zaczyna sie lato - sezon deszczowy, bardzo duzo pada.

Karol

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Tonga and a bit of Fiji Sept 12 - Oct 15

Again I'm driving the dinghy drunk. Where is the dinghy police? What if I hit a turtle? Uff ya! This sailing life will be the end of me. Fiji is beautiful. But let us take a step back in time; back to the Kingdom of Tonga. Back to bad but beautiful anchorages and party upon party. We arrive in a fresh breeze. We hide behind the main island under a huge wall of green, about 100m tall. Next day check in and party followed by another party followed by Henrik getting assaulted by a Fakalady.

We're drinking at Tonga Bob's. There is a Fakalady show. What is a Fakalady? I have no idea; we have no idea. The place is packed, screaming and cheering, the empty stage…we wait. Music fills the room. Something really slick and sleazy. And then the performer comes out. Cowboy hat, tank top, high heels, lipstick, aviators. And of course a 5 o'clock shadow…the hips are kinda manly too. Hmm, this is a man, I believe. They do a little tease show, thrusting their hips hear and there. Teasing the crowd, and of course Henrik…he gets a kiss and she does this little act as though she's giving him a blowjob. The crowd goes bananas, absolute coconuts. It goes on for a while and we drink. Then we drink some more. We interact with the German dental students. For a country where it is illegal to walk in public without a shirt and you get fined if you get caught, the show was a big whoa!

The next day we go hitchhiking around the island. Dirt in my lungs, I guess I'm suppose to feel like a true vagabond, real special and all, riding in the back of this dilapidated pick-up hungover and sore. There's another party tonight and we're there. The Dancing Rooster is right under the Giggling Whale and Thirsty Turtle. Dancing Rooster has a Karaoke night. GW and TT is a bar/restaurant. I won't write about doing 'My Heart Will Go Off' with Karol, and the place going silent, that's typical. We take off around 3 after the rooster died and head for the dinghy. But Henrik is a trooper and decides to stick around as there's another party just around the corner, a local one. No amount of persuasion can convince us to go with him or him with us. We head our separate ways. In the morning I hear him coming back barefooted across the deck. In the morning after coffee and some giggles, during that silence that we all know so well after a wasted night of drinking and talking up women, Henrik begins his story. He's very good, oh yes.

The dance floor was full and dark and after the initial grinding introduction this girl gives him a peck on the lips, smiles with her eyes and administers two slaps, forehand and perfect backhand. If it were me, the firm grip on the forearm as she yanks one off the dance floor would have given it away. But Henrik didn't get it and he found himself behind a coconut palm, illuminated by a weak street lamp. And then he saw that she was a he. She grabs his pants and yanks, he yanks the other way but he can't wriggle away. They do this silly dance for a while but he persists and in the end gets away. Points firmly with his finger, assertively says 'No' and is off into the darkness. He gets to the dock and sits under the stars dimming into the distance before the rising sun. He doesn't think of what happened too much because it's not the first time and he makes no big deal of it. A guy walks up to him. Says hello and jumps in the water. Swims to his boat, but then returns. Walks up to Henrik and asks if it was him that was calling him over. Henrik says No, then the guy jumps back in the water and swims off to his boat. In the end Henrik gets a ride with some fisherman. I had no real adventures on Tonga, neither did Karol. The last night we spent by Tana island where there was a moon party. I stayed with the boat on the dodgy anchorage, but Karol and Henrik went. UV illuminated dancing skeletons to electronica and drum and bass...they return and in the morning we're off.

Four days later we're in Fijian waters. It's nice, all the currents and inaccurate maps, strong winds and uncharted reefs...yes, we've been having a blast here. In Savu Savu we join the paddling club. We paddle and drink Kava, more drinking than paddling, of course. Kava is a traditional drink, drunk in social circles. We've heard that it upsets the intestinal system and tastes like mud mixed with saw dust and dissolved in dirty drain water. It makes your lips tingle and tongue numb. It's like smoking a really weak joint. Our experiences with it are very fine. It tastes different, but it's definitely not revolting. The socializing is nice and the effects are gentle. We've had no negative side effects, except for grogginess. In the morning, even after sleeping for 8 hours, you feel tired and slow. The cure the locals say, is washdown: having a drink before going to sleep. One day we go for a picnic on the local island with some of the paddlers. All we bring is a tin of fish and some salt. In about 3 hours we have a beautiful meal in a coconut bowl, wrapped in four different leaves, with coconut cream and local vegetables found in the forest. All baked in the fire in an 'oven' made out of banana leaves and covered with sand. A few days later the guests arrive and I'm cruising around the islands with them and Tobias, Henrik and Karol are discovering the interior of the island.

Ciao,
Lucius

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Tonga Ponga

Jest 4 nad ranem 1 pazdziernika, w Polsce studenci wlasnie smigaja na studia, a my stoimy w dryfie 10 mil od Savusavu na Fiji. Heh stanie w dryfie to prawie tak jak jazda z autopilotem;p Tylko robimy 1 wezel, zamiast jakichs 5, nno ale cos za cos. I znalazl sie w koncu czas na napisanie trzech slow o ostatnich dwoch tygodniach - w krolestwie Tonga.

Hm, Vava'u group na Tonga, idealne miejsce do zeglowania, setki wysp, zatok i kotwicowisk idealnie oslonietych od oceanicznej fali. Kupa czesto odwiedzanych miejsc, gdzie zawsze sie spotka jakichs znajomych. Kupa mniej popularnych, gdzie lezac na malutkiej plazy, ogrodzonej po obu stronach klifami, dziecinnie latwo ulec mozna wrazeniu, ze jest sie jedyna zywa istota na wyspie gdzies na srodku oceanu. Nno, moze nie liczac paru dzikich koz.
W lesie rosna dzikie drzewa pomaranczy i mandarynek.
Tonga jest jedynym miejscem na Pacyfiku, ktore nigdy nie bylo niczyja kolonia. W stolicy, Neiafu, wyraznie widac jakis taki swoj wlasny, indywidualny, tonganski klimat; nie czuc tej zachodniej atmosfery, ktora byla obecna np. na Polinezji Francuskiej. A no i pierwszy raz od pol roku, jestesmy w miejscu, gdzie jest taniej niz w Polsce.

Co roku sa organizowane tutaj spore regaty, a w miedzy czasie, na jednej z malych wysepek, najwieksza bibka na Tonga. Jako, ze my nie bralismy udzialu w regatach, nie bylismy teoretycznie zaproszeni. Wszystkie jachty stanely na kotwicowisku na N wyspy. No to co, my ciach na to idealnie osloniete, wygodne kotwicowisko na S. Chcielismy sobie elegancko przejsc na druga strone wyspy. Wyszlo w koncu tak, ze przez prawie godzine przedzieralismy sie juz w nocy, przez geste krzaczory (nie bylo zadnych sciezek), sugerujac sie tylko kierunkiem skad dochodzila muzyka. Na miejscu, popijajac rum, obczajamy dobre patenty. Ogolnie impreza w stylu pirackim. Jakies mroczne wizualizacje wyswietlane na powieszonych na drzewach zaglach. W rogu, na gorce wybudowana polowa zaglowca, na ktorym tanczyly swiecace sie w uv kobiety piraci. Gdzies dalej walczace na miecze swietlne szkielety. Fire show. Jak zwykle super miedzynarodowe towarzystwo. Darmowe drinki.

Hm, ciekawe, ludzie na Pacyfiku w wiekszej wiekszosci wygladaja na duzo mlodszych niz sa w rzeczywistosci. I to tak konkretnie, np. wygladajaca na 20 lat kobieta na targu w Neiafu, okazuje sie matka czworki dzieci, z czego najstarsze ma 17 lat. Widac, jaki bezstresowy styl zycia i dobra dieta maja wplyw na organizm.

Ogolnie to na tym naszym Pacyfiku jest bardzo niebezpiecznie.
-Ktoregos razu wybralismy sie z Henrikiem do jaskini, takiej tu duzej jaskini, co to do niej mozna tylko od wody wplynac. Wzielismy wiec dinghy i poplynelismy. Wielka jaskinia, nietoperze i inne taie atrakcje. I juz jak wracalismy, tuz przy Nektonie, patrze, a tu sie cos wije w baczku, mowie 'ty Henrik, mamy weza w dinghy', a on 'no co ty'. Nie wiedzielismy co to jest, podplynelismy do Nektona, jakims patykiem wyrzucilismy tego weza do wody. Potem sie okazalo, ze to waz morski, najbardziej jadowity wez na swiecie. Musial siedziec w baczku jakies dobre 10 minut.
-Innego razu, na dyskotece, pewien czlonek zalogi, ktory prosil, zeby nie ujawniac jego imienia (powiem tylko ze zaczyna sie na litere H) zostal zaatakowany przez lokalnego fakalady (facet brodziasty, w ubraniu i makijazu kobiecym). Na wstepie, poszkodowany zostal brutalnie pocalowany, nastepnie podwojnie spoliczkowany. Po czym agresor sila wyciagnal ofiare z dyskoteki i zaciagnal do rosnacego nieopodal drzewa, gdzie nastapila proba gwaltu oraz gdzie w koncu pokrzywdzonemu udalo sie wyswobodzic z rak oprawcy.
-Kolejnym zagrozeniem, czychajacym na nasze zdrowie jest grozna, tropikalna choroba, atakujaca uklad pokarmowy, w regularnych odstepach czasu, jednakze objawy najbardziej odczuwalne sa w nocy. Jest to packmanus pacyfikus pospolitus lub jego grozniejsza odmiana packmanus melanezjus ludojadus.

Karol

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Bora Bora, Palmerston, Niue i o tym jak sie Nektonska rodzina powiekszyla

A wiec. Tak. Pani od polskiego w podstawowce mowila zeby nie zaczynac wypowiedzi od 'a wiec'. Chyba ze jak skoncze szkole. A troche jakbym juz skonczyl moja edukacje jezyka polskiego, wiec chyba mam prawo zaczynam wypowiedz od 'a wiec'.
Nno.
Bora bora. Troche nie bardzo oczekiwalem fajerwerkow. W przenosni. Doslownie moze i tak. Skoro mieszkajac idealnie po drugiej stronie kuli ziemskiej zna sie nazwe tej wyspy, to musi byc masakrycznie zawalona tlustymi amerykanskimi turystami. Ale w sumie czemu jest taka znana? Bo wybudowali tam te resorty, na ktore mozna se pojechac w podroz poslubna. Tak. Ale na Pacyfiku sa tysiace wysp, wiec ktos kiedys musial wybrac akurat Bora zeby tu budowac te resorty. No i okazuje sie ze wyspa jest calkiem ladna. O ile sie trzymasz daleko drogich bungalowow, nurkowanie jest spoko i widoki ladne i ponoc siedem kolorow wody w lagunie.
Raczej nie bede opisywal tych kompromitujacych imprez z muzyka z lodki i parkietem na doku, tancow na bomie i na smietnikach czy konkursach tancow na rurze w damskiej bieliznie. Duzo dobrej zabawy w duzym polskim towarzystwie.

Maupihaa. Przez dwa dni myslelismy ze wyspa jest bezludna. Heh zaczyna sie polinezyjska zabawa. Na mapie 5 plaw, na zywo 2 patyki. Cala mapa przesunieta pol mili na polnoc. Idealnie widac na mapie jak plyniemy przez srodek rafy.

Palmerston. 140 lat temu zamieszkal tutaj William Marsters, sprzatacz kibli z palacu Buckingham wraz z jego trzema maoryskimi zonami, z ktorymi mial 26 dzieci, z ktorych potem powstaly trzy rodziny. Teraz na wyspie mieszka 67 osob, kazdy jest z kazdym spokrewniony, wszyscy maja to samo nazwisko. Wyspe mozna obejsc w 15 minut, na dobra sprawe nie ma chwili zeby mozna byc samemu, lub nie byc zaatakowanym przez wesole dzieciaki, ktore skutecznie wyczerpuja nasze baterie kazac siebie nosic, krecic, biegac czy grac w palmersonskiego zbijaka. Trzy rodziny konkuruja miedzy soba o to, ktora ugosci zeglarzy, wrecz scigajac sie w swoich lodkach do jachtow. Naszym gospodarzem zostal Bob Marsters. Kazdego dnia zabieral nas swoim dinghy na lad. Codziennie jedlismy pyszne lokalne jedzenie, pomagalismy lokalsom w pracach roznych, karmilismy swinie i kury kokosami. Nawet nauczylismy sie miliona lokalnych trikow na przyrzadzanie kokosow i chlebowcow na miliony sposobow w 17 roznych stadiach rozwoju. Jedlismy kokosowe kraby, ktore rosna do ok 80cm rozpietosci nog i Bosun Birds, ptaki, ktore sa pod ochrona we wszystkich innych miejscach oprocz Palmerstonu i ktore kosztuja w stolicy Wysp Cooka ok 60 dolarow za ptaka wielkosci golebia. Na Palmerston przyplywa statek z zaopatrzeniem z Nowej Zelandii dwa razy do roku. Jeden koles, Bill, zawsze zamawia kilka kg mrozonych kurczakow z KFC.

Niue. Cos nowego. Nie typowa swieza wulkaniczna wyspa czy atol. Plaska, kamienna wyspa, podniesiona na 30m z milionem jaskin, zamieszkanych przez niebieskie niuanskie trole jaskiniowe. Poznalismy Henrego Skorka, polaka, jedynego z reszta, ktory mieszka na Niue od 12 lat. Z zawodu architekt, wybudowal dom premierowi wyspy, za co latwo dostal obywatelstwo. Dom wygladaja bardzo polsko, troche sie czuje jak w malej chatce pod Tatrami, w ogrodzie papaje zastapily gruszki, a nonu jablka. Jezdzimy z Henrym po calej wyspie i gramy w bilard.

Po imprezie w jacht klubie zyskalismy nowego zaloganta, Tobiasa, niemieckiego hipisa.

K.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Palmerston and Niue

Palmerston blooms on the horizon. Our bland passage seemed to take forever. Since leaving French Polynesia we counted more on the 1 kn current than on the wind. As one wise Englishman put it: Day after day, day after day,/We stuck; nor breath, nor motion,/As idle as a painted ship/Upon a painted ocean. Mantra Ania is waiting for us, and after arriving and helping them out a bit, they leave within a day or so. Hopefully we will meet again. A few days ago they just left Tonga, and we are just arriving...
Palmerston is one of those places with its own, very peculiar history. On it live about 60 people, all related, all stemming from the patriarch William Marsters who some time ago came to the atoll with his 3 wives. He set up strict inter-marriage rules and all the families share one motu. Upon arrival we are taken in to Bob Marsters' Family. Each arriving boat becomes a member of one Marsters family. That's one of the many Palmerstonian traditions. Bob ferries us to and from land. The lagoon is inaccessible to yachts, which is probably why there is no ciguatera. We meet the family and quickly get absorbed into their way of life. Cleaning, cooking, fishing, chores and all. We ask Taia, one of Bob's daughers if we are the coolest yachties ever. She says we hold 3rd place. This month. Wow, what a sizzling shock. We play with the kids, help more than most yachties, husk more coconuts than any, ever, and make donations of tropical fruit drink...and we get 3rd place? We finish off our stay with na acrobatics show on the sand and off of the boat. Upon leaving we hold 1st place.
We leave Palmerston in a dead calm. One day later we very much seem like a painted ship upon a painted ocean. We head for Niue, dubbed the rock of Polynesia. And it really is like a rock in the sea with caverns and ragged edges, just like in Batman movies. On Niue we spend most of our time with Henry, a Polish expat, residing on this tiny island for the last 12 years. An architect, Henry built many houses including his own and has a garden that inspires envy even in garden-dumb people like myself.
One rainy night we find ourselves in NYC (Niue Yacht Club) sitting beside the crew from Infinity. I first was awed by Infinity (and all her 150 tons of ferro-cement) in Papeete when I was looking for a welder for our tattered tanks. Sheridan offered his expertise, but in the end we opted for a chewing-gum solution and Infinity left Papeete soon after. After the party faded with the rain into the warm night, we find ourselves back on our boat with two guests: Tobias and Domitille. Tobias raises the option of him joining us to Tonga as he'd like to get to Australia and Infinity is going to infinity and beyond, but not to Australia.
In the end we don't leave Niue when we plan and are delayed and all of a sudden we are four. On his 'leaving party' aboard Infinity I got an all too brief chance to meet some fascinating personalities. I briefly mentioned Sheridan, who is now Captain and appears to me like a vast ocean of calm, and I also met the Aussie Pete. Pete, filthy with character, while enjoying a brew during a civilized drinking game, calls me a dirty cunt and yells 'swallow bitch', then admits he greatly enjoys fucking up Polish captains. But behind those small beady eyes I saw a sweet, harmonica blowing, Angel. Tobias confirms it.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Iles Marquises to Maupihaa, June 22 - Aug 19

With sand stuck to my feet and coconut milk stains on my shirt I watch as H & K prepare the boat for sea, encore une fois. Maupihaa is where we are. For two days we are alone, thinking the atoll deserted. We make a big fire and watch the stars circle our anchor lights as numerous crabs silently crab around us leaving eerie marks in the sand. The day before we leave, we find two families living and working copra at the end of one of the motus. We are here with Mantra Ania a boat from Szczecin, Poland, just like our boat. Mantra Ania is small (6m), with an even smaller, but obviously brave crew, Dawid and Marta. They've sailed from Venezuela and since Tahiti we've been sharing breakfasts and anchorages. But alas our time to navigate that treacherous pass and leave, has come once more.
The last few weeks make me dizzy as I reminisce. My father visiting us with his family and Johnny, my cousin (DJ Mango, as we named him). They are with us from iles Marquises, across the Tuamotus to Papeete, Tahiti. A day after they leave, we meet Marta and Dawid. We also meet Nashachata, another Polish boat sailing to Chile. We celebrate. Then my uncle (Johnny's father) comes with his wife and daughter (DJ Peach). And all of a sudden the RPM's of our lives are cranked up, as my uncle is a man of action and many words. After two large Bora Bora parties, two regattas (Mantra and us), countless spreader jumps and wake boarding wipe outs, my uncle et al. leave us sleep deprived and spent. We leave Bora Bora and head to the nearest island west of us, Maupiti, but finding the pass impossible to cross except with a helicopter we head for Maupihaa, the last island on the Western side of French Polynesia. And that my friends is the last two months in a coconut shell. Somewhere in there is a Miss Ua Pou show (very nice), a night out with our friend Gendarme Daoh, and 3 French soldiers from the engineer corps, Henrik and Dawid's cake baking competition (in a pot, as we have no oven), and Kina putting ink under my skin. I can't say where we are going to next, as it's bad luck, but I will write about it promptly and truthfully, as always. For now, we leave French Polynesia and her beautiful women and mountains and atolls and paperwork. Once more we are three.
Lukasz

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

9 sierpien

9 sierpien

W Baie de Hakahau na Ua Pou czekala na nas osobliwa niespodzianka. Dzien po przyplynieciu mialy sie odbyc wybory miss wyspy. I rzeczywiscie, piec urokliwych dziewczat prezentowalo swoje wdzieki w strojach wieczorowych, tradycyjnych i kapielowych, przy akompaniamencie granej na zywo muzyki ukulele i bebnow. Konkurencje byly z kolei przerywane tradycyjnymi markizianskimi tancami w wykonaniu tubylcow ubranych w stroje uplecione z lisci palm. Spokojne tance kobiet i wojownicze tance mezczyzn. Gdy sie pomysli, ze jeszcze niedawno panowalo tutaj ludozerstwo, naprawde mozna sie przestraszyc. Po wyborach dyskoteka. Nasza czworka byla jedynymi bialymi na imprezie. Heh, dziewczyny troszke jak za czasow kapitana Cooka, dosc agresywne, ale niestety tylko te malo urodziwe. Do tego, oni maja tu na polinezji ta trzecia plec - mahu, czyli faceci wychowani na kobiety. Damski ubior i zachowanie mialy ich chronic od zabojstwa w czasie licznych wojen. Zazwyczaj sa to najstarsi synowie rodziny, w tutejszej kulturze osoby super szanowane. Jednakze dla nas stanowilo to pewna zagwostke. Do dzis nie wiem czy osoba, z ktora przez wiekszosc czasu tanczylem byla kobieta, czy tylko ja udawala.
Po kilku dniach zahaczylismy o malutka, niedostepna zatoczke na zachodzie wyspy. Kapitan zrobil sobie markizianski tatuaz. Zupelnie inaczej jest odwiedzac miejsca, gdzie jest duzo jachtow, a takie mniej popularne. Od razu podplyneli do nas lokalsi w drewnianych pirogach i ofiarowali nam ryby i owoce.

Kolejne 4 dni na oceanie i wyladowalismy na Fakaravie, atolu w archilepagu Tuamotu. Niesamowita wyspa. Jeszcze rok temu nie wiedzialem, ze takie miejsca w ogole istnieja. Pozostalosc po duzej wyspie wulkanicznej, waski pierscien koralu, szeroki na nie wiecej niz 200m. Niezliczone palmy, piekne rafy, blekitna woda, setki krabow, domki kryte liscmi palm kokosowych. Na plazach, zamiast piasku, kawalki poruszonego koralu. Miejsce jak najbardziej odpowiadajace definicji raju. Srogi z Jasiem wybrali sie na nurkowanie z pradem, w wejsciu do atolu. Jest to w top10 najlepszych miejsc do nurkowania na swiecie. Lukasz ustrzelil z kuszy kilka gruperow. Duzo rekinow, w wiekszosci jednak male - do 1,5m. Gdy sie wrzuca do wody resztki patroszonej ryby, w ciagu kilku sekund zjawia sie ich kilka.

Papeete przywitalo nas gradem samochodow, swiatel, wylansowanych ludzi i pubow z dodatkiem kilku zaglowcow, paru bezdomnych i szlauchem ze slodka woda na doku. W koncu po myciu siebie, naczyn i ubran, nie ma bialego, slonego nalotu. A wiec tak wyglada to legendarne Tahiti. Ciezko jest sobie wyobrazic, ze to wlasnie to miejsce, centrum duzej czesci kultury polinezyjskiej, ktore i niemala role odegralo w kuturze europejskiej.
I tu niespodzianka. Spotykamy dwa polskie jachty:
-Nashachate, plynaca w zla stone, pod wiatr, do Chile
oraz
-malutka Mantre Anie, ktora robi juz trzecie okrazenie swiata w swojej trzyletniej historii
Przesympatyczne zalogi. Pozdrawiamy!!
W koncu mamy swoje male polskie towarzystwo zeglarskie, tak jak Niemcy mieli w kazdym poprzednim miejscu gdzie sie zatrzymywalismy.
Po ciezkim polskim wieczorze wybralem sie na kilka dni stopem na wycieczke naokolo Tahiti. Autostopowy raj. Najdluzej czekalem 5 minut. Przepiekne marae - polinezyjskie swiatynie, jaskinie, wodospady. Przejechalem sie tez kawalek droga przez gory, z kolesiami scinajacymi bambusy.
W miedzy czasie przyjechali do nas kolejni goscie - Lukaszowy wujek Gerard z ciocia Kasia oraz ich piekna corka Julia. Jestesmy rozpieszczani przepyszna polska kuchnia cioci Kasi.

I niestety, my mamy tylko 7 miesiecy, a Pacyfik az 20 tysiecy wysp, w kazdym odwiedzonym przez nas miejscu chcielibysmy spedzic przynajmniej tydzien lub dwa wiecej. Ale nie da rady. Po Tahiti udalismy sie w slad za Mantra Ania do oddalonej o 10 mil Moorei. 10 mil a jakbysmy sie znalezli w innym swiecie. Wyspa - ekspozja zieleni, malutko turystow, przepiekne widoki. Spotykamy lokalnego ekologa tradycjonaliste, opowiada o swojej kulturze, o zamorskich podrozach, zamorskich gosciach i prezentach dla zamorskich gosci. W pewnym momencie znika i wraca z siatka pelna kokosow, papaji, mango, star fruits i pomaranczy. Ogladamy prezentacje tahitianskich tancow. Tancerki w kolorowych strojach, ruchami odzwierciedlaja spokojna nature polinezyjskiego zycia. Klimatu dopelnia energiczny fire show, tak zupelnie inny od tych znanych w europie skopiowanych wersji.

Ostatnie kilka dni z kolei spedzilismy relaksujac sie w idealnie oslonietym przejsciu miedzy wyspa Huahine, a malutka koralowa wysepka tuz obok. Tylko dwa jachty. Zero sklepow. Kilka domow. Snorkeling. Plywanko. Czas plynie na polinezji zupelnie inaczej juz w Europie. Bardzo latwo zapomniec tutaj o tym ze swiat gdzies indziej nadal biegnie. Nie mysli sie tutaj klotniach politykow, o korupcji, o wyscigach szczurow, czy o tym ze kogos wlasnie nie dostal kolejny raz wyplaty...

Karol

Aaa no i tak w ogole to tu mozna kupic zubrowke za 100zl albo jakies szalone lokalne wodki o smaku np waty cukrowej;p

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Nuku Hiva

6 lipiec

21 czerwca rano, po 28 dniach na oceanie, wypatrzono na horyzoncie Ua Huka, a chwile pozniej Nuku Hiva w archipelagu Markizow. Bylo to bardzo dziwne uczucie - nagle idealna ciaglosc horyzontu byla czyms zaklocona. O zachodzie rzucono kotwice w zatoce Taiohae, tuz kolo stolicy imperium Markizow - metropolii o tej samej nazwie zamieszkanej przez az 2000 mieszkancow. Jestesmy pod wrazeniem wulkanicznych gor porosnietych lasami palm, zapachem ziemi i plonacych lupin kokosow oraz zadziwiajacej liczby samochodow jezdzacych, jak sie wydaje, w ta i spowrotem po jedynej w miescie drodze.
Kolejnego dnia, chwiejnym, nieprzyzwyczajonym do stalego gruntu pod nogami, krokiem, eksplorujemy wioske. Obserwowani przez przepiekne kobiety z kwiatami we wlosach i dzikie kurczaki siedzace na palmach udajemy sie na odprawe do lokalnych przedstawicieli wladz francuskich.
Wieczorem, gdy pijemy wino pod drzewem, podchodzi do nas niewysoki, bialy facet i krzyczy "Pologne genial!" Okazuje sie to spotkany wczesniej gendarme. Konczymy wino, on kupuje kolejna porcje, zapraszamy go na jacht. I tak przyjazn polsko-kanadyjsko-szwedzko-francuska konczy sie przesunieciem wszystkich planow o jeden dzien.
Kilka dni pozniej przyjechal do nas armator z zona, dzieckiem i kuzynem Lukasza. Okazuje sie, ze Nekton rzeczywiscie doplynal na Polinezje, a nie ze zaloga siedzi od miesiaca w knajpie w San Francisco:D
Wszyscy razem plus zaprzyjaznieni gendarmowie dwa razy udajemy sie na poszukiwanie ponoc jednego z najwyzszych wodospadow na swiecie, ale raz sie gubimy, a drugi raz zdajemy sobie sprawe, ze wyruszylismy za pozno i zaraz bedzie ciemno. Potem i tak dowiadujemy sie, ze w wodospadzie nie ma wody.
Ogladamy piekne, bardzo energiczne markizianskie tance, mlode dziewczyny jezdzace konno po plazy bez siodel i myjace pozniej te konie w oceanie.
Pijemy piwo z browaru z Tahiti - 12 zl za puszke w sklepie.
Gramy z tubylcami na bebnach.
Nurkujemy na rafach koralowych.
Probujemy, z sukcesami, ale nadal dosc nieudolnie, otwierac kokosy.
Wcinamy mango, banany, pumpelmusy (chyba najsmaczniejsze owoce, jakie kiedykolwiek jadlem).
Sluchamy europejskiej muzyki z przenosnych bum boksow, noszonych przez wszystkich lokalnych luzakow.
Heh, kazdy spotkany tutaj bialy, wlasnie przeplynac jakies pol oceanu i wlasnie plynie gdzies dalej do jakiegos kolejnego istnego raju na ziemi.
Jutro prawdopodobnie plyniemy na Ua Pou, a potem dalej na zachod na archipelag Tuamotu.

Karol

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

From the last entry to July 4th

On June 26 the screech of tires touching down on the tarmac is heard by a wild rooster pecking at a coconut and a wild horse. Out of the plane emerge my dad, his wife, their son and my cousin, Johnny. They bring spices and music; two things we starve for. We is us Three, but now we are seven. But allow me to describe our own arrival to Les Iles Marquises, The Marquesas Islands. Two weeks earlier, after 28 days at sea, the image of Nuku Hiva, along with the sweet smell of coconuts and shrubbery fills our senses to the rim. After the sun slid behind the hill overlooking the Bay Taiohae, but before it slipped under the horizon, we drop anchor. One, two, three beers, to celebrate. A bottle of wino. And wow. We are here, after so long and so much of ocean and blue sky and miles and miles of water under the hull.
That first night we admire the large amount of cars (for such a small town) gliding along the mountainsides and the crackle of the VHF in the Swedish language. Truly a strange first night. The next day we do our check-in and explore the small town. In the evening (the next, or the one after that) we are sitting under a coconut palm enjoying a bottle of Merlot when the local Gendarme approaches to say 'Hello'. He checked us in, but now he's in civilian clothes and eager for some conversation. And so we deliver and a beautiful friendship blooms into existence. After hiking around a number of times, and meeting more Gendarmes, we are set to meet up again in Papeete, for we have now left Taiohae and are cruising around the numerous bays around the island of Nuku Hiva.
Things I've seen here that I've never seen before: Chicken eating a coconut, a horse a mango, a Marquesan girl (roughly my age) galloping bareback along the beach, her torso tattoos flashing by in the midday breeze.
Slowly we adapt to the cruising life. First it was mental preparation, then it was all the mechanical and so on preparations. Then the jump across that blue puddle, and now this. But all variations on a similar theme.
Adios,
Lukasz

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

12.06.2010

Henrik mowi ze dzis jest 18 dzien od opuszczenia San Francisco. Ja juz dawno stracilem rachube, wiec musze mu uwierzyc. Przeciwnie do pierwszego etapu, tuz po wyjsciu z portu dostalismy piekny wiatr w plecy, ktory bezzmiennie towarzyszyl nam o ho moze z tydzien albo i poltora. Idealne warunki, co dzien kolejne 100 mil na poludnie. Oby. Co dzien jednak robi sie coraz cieplej, wiec chyba plyniemy w dobrym kierunku.
Ktoregos dnia zamiast codziennego, a raczej conocnego "Karol, pobudka, za dziesiec trzecia, wstawaj na wachte." uslyszalem krzyk kapitana. Okazalo sie, ze Henrik, bedac za pomoca audiobooka przeniesiony w swiat hobbitow, elfow i mordoru, poczul na swojej czaszce uderzenie goblinskiego topora. Natychmiast oprzytomnial jednak, zobaczyl ze jest na lodce, na oceanie i ze tu nie ma goblinow, a uderzenie to byla tylko zgubiona kalamarnica. Dwie noce pozniej, to ja, a raczej moja szyja miala szczescie zostac ladowiskiem dla latajacej ryby. Stworzen tych zaczelo pojawiac sie coraz wiecej, czesto cale stada po 30/50 uciekaja
przez zblizajacym sie kadlubem Nektona. Glupiutkie pewnie mysla ze to wieloryb.
Cieplutko. Tropiki. Woda za burta 29oC i rosnie. Polary i rekawiczki wyrzucone za burte. Chyba od jakichs 5 dni nie mialem butow na nogach.
Dni uciekaja niesamowicie szybko. Wachta, spanie, wachta, sniadanie, ksiazka, gotowanie, obiad, wachta, lekcja szwedzkiego, drzemka.. lecz czasem nagle aaa! fisk! ryba! fish! i wszyscy czekaja co tym razem pokaze sie na koncu haczyka. Tunczyk, mahi mahi, czy stary kalosz? Nie tym razem to 70 centymetrowy mahi mahi. 2 dni bez puszkowanego jedzenia. Ryba na surowo z wasabi, na surowo z cytryna, smazona, marynowana, pieczona. Piekne. Ryby, ktore nigdy nie slyszaly o farmach ryb i wedkarze, ktorzy nigdy nie slyszeli o pozwoleniach na polow.
Troche jest takie wraznie jakbysmy byli tu od zawsze. Cale otoczenie wydaje sie zupelnie naturalne. I jakby o tym pomyslec, 70% Ziemi tak wyglada. Przepiekny lazur wody. Wielki jedwabny, szafirowy calun. Otoczony blekitnym niebem przyozdobionym bialymi cumulusami. I te wschody i zachody slonca. Przepiekna paleta kolorow. Na plotnie najlepszego malarza wygladalyby kiczowato. Tylko ze natura nie jest kiczowata.
A, no i tak w ogole, to wlasnie wplynelismy do takiego miejsca, ktore sie nazywa pasem ciszy rownikowej. I tu wielkie oszustwo, bo to ani nie jest pas ciszy, ani rownikowej. Raz, ze do rownika jest jeszcze ponad 1000km. A dwa, ze tu raz nie wieje, raz super wieje, raz z polnocy, raz z poludnia, potem ulewa jak tralala, potem cisza i dalej znowu burza. Chaos.

Karol

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

1.06.2010

When we left Victoria (and then Round Two, San Fran), hungry, our skin a shade of skim-milk, the road ahead seemed depressingly long and wide. No support from the sunless sky, obscured by the oppressive clouds (or cloud; one mass of grey) and the thermometer holding our spirits down, just above 0. And now, 1500 miles down the dusty dirty road, our skin tone slightly thickened and beginning to match that well known, to some of us, dirty road, in tone and texture...not having showered in a while and longing for that first, virginal catapult into the abyss of the azure that surrounds us. Almost at the Tropic of Cancer, is where we are. 1st of June, sea temperature in the mirror stage of the air temperature, but not quite there, a plump 20, the sun a bright lemon tingling our drowsy melatonin to life. 1st of June, our hirsute chests and faces bare, Children's Day is upon us. In Poland, at least. Not too sure about other countries; cultures, and their approach to progeny. Dinner was delicious, a soup of chocolate with chocolate bits and candy and sugar and sugar and honey.
Later, watching as the cotton clouds soak up the colourful palette of the setting sun, I reminisce over the last few days, weeks, months... molasses, melting pot. The days flow, cascading over each wave-crest at a fresh pace. And the swell gently lapping, teasing our home further and further South. This vastness that surrounds us, at times a blanket of blue or a black freckled tarpaulin, the horizon a thin line where the world ends and goes a-tumbling-down into a different dimension. But I digress. We write to forget, I don't want to write too much.
A humorous incident: Some time ago I was awakened from Stage of Sleep #3 by some inexplicable force, and so came out to see the helmsman, at the time Henrik. It was about 0432; moon phase, waning gibbous; 15 C; insignificant cloud cover; and after a brief exchange of adverbs and adjectives, a volley of expletives follow for it came to be that a squid, for some curious reason rocketed out of its watery world and into ours, straight across Henrik's face. Entranced by his audio book of Lord of the Rings, wedding rings and Rivendale, tree hugging elves, ghastly goblins, you know, the occurrence was shocking (was it an attack? a foreshadow of a 21st century 20,000 leagues above sea bottom?). Stuck between the cockpit seats on its side, the bold 7 inch creature died a horrible death, if squids have any idea of horror. One black eye the size of a button, disproportionate to the lubricious almost transparent body, looking towards the sky.
This overlapping of troughs in the texture of time, a cruel cosmic coincidence, the unfortunate creature; a synaptic souvenir Henrik will return to and caress for the rest of his life because we made a Himalaya out of a small ripple, this calamari calamity. Out here anything is possible. Anyone can be anything. The ocean is welcoming in life and in death. It will take your hand in the palm of it sinuous soul and show you both worlds, respectively, if it so wishes. So we go forth, sharing our days with calamaris and all, A+ mes amis!
(An Aside: On our traverse, the trash we encounter is massive. Every few minutes, a piece floats by. Flotsam, jetsam, big, small, alien or homely in shape, its destiny in life uncertain, but its fate confined to be an eyesore for us and destructive detritus for all of the God's creatures that call the ocean their home.)

Lukasz

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Victoria to San Francisco May 11-24, 2010

Hokay, so we're preparing for this storm, that is where I last left
off. Now, after the storm, I have some things to share with you, dear
reader. We got plastered, absolutely run over by some monster that
left us depleted and drenched in salt and cold, cold air. Never in my
life have I seen such huge waves. I was kidding before that they will
be the size of a movie complex…I didn't mean to tempt fate…they were
huge, and the wind: when my head finally hit the pillow with a soft
thud there was a ringing in my ears. This ringing is familiar to me,
it's the same I had after a heavy metal concert, this squeal of
expunged spiral ganglion. At one point we were heading North, yes,
North, towards Vancouver, Victoria, et al. But we made it, with high
spirits and hot meals in between. Through all 60 hours of it. But alas
the motion of the ocean did not sit well with one of us and we made a
detour to San Francisco. And so May 22, 2010, with flowers (seaweed)
in our hair we pulled in to a San Fran marina after passing under the
Golden Gate Bridge. Rory Keyes has left us, and gone back to more
stable ground. We tried to change his mind, but it was futile. This
morning he left on a jet plane, who knows when he'll be back again. We
are three now. We did some shopping, relaxed and recharged our
batteries (philosophically speaking) and are ready for round two.
Here, in California, the price of water = the price of wine, actually
wine is cheaper and we are on such a tight budget. 2$ per bottle of
red wine. We are currently testing the product we bought. It is called
paisano. It is a gallon jug. Tortilla Flats? Si, senor, red wine is
good. We are ready. Demain at 11, at slack tide we face le Pacifique
encore. This time though, it's suppose to be just trades and beautiful
mermaids and lots of sun. There is hurricane alley, but…

Lukasz

18 maja rano zaczelo coraz mocniej i mocniej wiac. Po kilku godzinach
juz jechalismy tylko na kliwerze sztormowym i podwojnie zarefowanym
grocie. Na nocnej wachcie stanie za sterem niewiele roznilo sie od
stania pod wodospadem, nno moze oprocz slonego smaku wody. Henrik na
swojej zmianie mial wiatr do 60 wezlow. Jak sie polaczy to z
bezgwiezdna noca, gdy nie widac fali, ktore nic tylko czekaja zeby
zalac sternika i zalamujac sie obrocic lodke dziobem do wiatru, robi
sie nieprzyjemnie. Rano wyszedlem na poklad i pomyslalem ze cos jest
nie tak. Fale zwiekszyly sie do tego stopnia, ze nie dalismy rady
jechac pod wiatr, wiec trzeba bylo zmienic kurs zeby przetrwac. Plynac
z wiatrem mielismy do wyboru albo jechac na polnoc, skad
przyplynelismy albo wprost na lad...
Na szczescie po jakichs siedmiu godzinach juz plynelismy tam gdzie
chcielismy. Przez kilka nastepnych dni towarzyszyly nam te olbrzymie
fale. Potwory. Do 9 metrow wysokosci i 80 dlugosci.
Rory od dluzszego czasu mial duzo watpliwosci, nawet czy w ogole
plynac czy nie. Caly czas od wyplyniecia chorowal; gdy nie stal za
sterem to spal. Sztorm jeszcze bardziej poglebil jego zle nastawienie,
jak sam mowil nie przezylby 30 dni na morzu. Tak wiec 22 maja, po 11
dniach na morzu wyladowalismy w San Francisco. Okazalo sie ze w sumie
nie musimy sie odprawiac. Jachtem mozna super latwo wyladowac w
stanach bez wizy.
Napelniamy lodke tanim alkoholem i jutro rano cisniemy dalej na
poludnie. We trojke.

Karol

Prolog(ue) 2010.5.18

W koncu, po dlugich miesiacach (lub latach) przygotowan udalo nam sie wyruszyc. Nie ma chyba wiekszego sensu rozpiywac sie na temat tego, co dzialo sie do tej pory, chyba ze ktoregos z szacownych czytelnikow interesuje to, kto ile czasu spedzil malujac, a kto ile szlifujac, a jeszcze kto inny analizujac mapy.

Z planowanej rok temu siedmioosobowej zalogi zostalo nas tylko czterech:
-Lukasz Natanek, osoba, ktorej nie trzeba przedstawiac, wslawiony swoimy dokonaniamy w swiecie kapitan i nawigator jachtowy
-Henrik Gard, szwedzki podroznik, kucharz i akrobata
-Rory Kyves, nauczyciel, budowniczy i muzyk z Edmonton
-Karol Janas, biedny student inzynierii mechanicznej z Europy srodkowo-wschodniej

Wieczorem 11 maja, po krotkim postoju w Victorii na wyspie vancouver, zaloga Nektona wzniosla toast za pomyslny rejs, suto dzielac sie trunkiem z Neptunem, po czym oddala cumy.
Pacyfik przywital nas chyba dokladnie tak jak niegdys Magellana. Bardzo spokojnie.
Pierwszego dnia spotkalisy wieloryba, ktory wyskoczyl z wody i krzyknal: 'Czesc chlopaki, ladnie tu, co nie? Rozgosccie sie!'. Po czym chlapnal ogonem i zniknal.
Kolejne dni tez wypelnione byly przygodami. Ktoregos razu, Lukasz stojac za sterem, wypatrzyl kolujacego albatrosa. Gdy podlecial blizej zaczelismy go karmic czteroletnim, polskim pasztetem, ktory zostal jeszcze z wyprawy przez przejscie polnocno zachodnie. Tak mu zasmakowal, ze gdy odmowilisy mu trzeciej puszki, zlapal Karola za ucho i uniosl wysoko ponad polkad. Bylismy zmuszeni zaplacic ukop wysokosci 4 puszek pasztetu i 6 golonki za oddanie zaloganta.
Patrzac z perspektywy siedmiu dni na oceanie, pogode mielismy dosc zroznicowana. Czasami cisze z duzmi falami, czasami idealne wiatry do zeglowania, albo jak np. dzis tak przywialo, ze musielismy postawic kliwer sztormowy. Poki co uciekamy przed sztormami na poludnie.

Mamy nadzieje uzupelniac ten blog dalszymi relacjami.

Dzieki uprzejmosci doktora Krasowskiego, ktory opiekuje sie nami w zakresie medycznym i meteorologicznym, mozecie rowniez sledzic nasza pozycje na jego stronie:
www.anchorsat.info

Karol

At last after such a long silence, busy with preparations, we have said enough and chopped the mooring lines with a swift chop and left Victoria,B.C. on May 11, 2010. We are South-West bound, we are four, we are sailing across le Pacifique. Our team is:
Lukasz, captain, chief navigator and aspiring acrobat
Karol, engineering student all the way from the heart of Europe
Henrik, cook, traveling juggler from cold and distant Scandinavia
Rory, construction guru and longboarder from somewhere between Edmonton and Quebec

So after years of beer, cloud and wine talk, a year of official planning and 2,5 months of intense labour, we are off. 4 days ago we were praying for wind; becalmed in the 'middle of nowhere' (actually, exactly at 45 56N 128 1W), but now, May 16 we are blasting south bound away from the Northern Pacific gales. Actually as I write this, one is almost upon us...we have 30-40kt of wind and waves the size of your neighbourhood movie complex. We shall write more and more often.

Thanks to Dr. Krasowski, our radio/medical contact, please find our often updated position, on his website, www.anchorsat.info

Lukasz

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

test

thisis a test